عطار رهی معیری

آن ﻗﺪﺭ ﺑﺎ ﺁﺗﺶ ﺩﻝ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﺗﺎ ﺳﻮﺧﺘﻢ

ﺑﯽ ﺗﻮ ﺍﯼ ﺁﺭﺍﻡ ﺟﺎﻥ ﯾﺎ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﯾﺎ ﺳﻮﺧﺘﻢ

ﺳﺮﺩﻣﻬﺮﯼ ﺑﯿﻦ ﮐﻪ ﮐﺲ ﺑﺮ ﺁﺗﺸﻢ ﺁﺑﯽ ﻧﺰﺩ

ﮔﺮﭼﻪ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺑﺮﻕ ﺍﺯ ﮔﺮﻣﯽ ﺳﺮﺍﭘﺎ ﺳﻮﺧﺘﻢ

ﺳﻮﺧﺘﻢ ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﻊ ﻃﺮﺏ ﺩﺭ ﺑﯿﻦ ﺟﻤﻊ

ﻻﻟﻪ ﺍﻡ ﮐﺰ ﺩﺍﻍ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺳﻮﺧﺘﻢ

ﻫﻤﭽﻮ ﺁﻥ ﺷﻤﻌﯽ ﮐﻪ ﺍﻓﺮﻭﺯﻧﺪ ﭘﯿﺶ ﺁﻓﺘﺎﺏ

ﺳﻮﺧﺘﻢ ﺩﺭ ﭘﯿﺶ ﻣﻪ ﺭﻭﯾﺎﻥ ﻭ ﺑﯿﺠﺎ ﺳﻮﺧﺘﻢ

ﺳﻮﺧﺘﻢ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺩﻝ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﻮﺝ ﺍﺷﮏ

ﺷﻮﺭﺑﺨﺘﯽ ﺑﯿﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺩﺭﯾﺎ ﺳﻮﺧﺘﻢ

ﺷﻤﻊ ﻭ ﮔﻞ ﻫﻢ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺷﻌﻠﻪﺍﯼ ﺩﺭ ﺁﺗﺸﻨﺪ

ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﭘﺎﮐﺒﺎﺯﺍﻥ ﻣﻦ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻮﺧﺘﻢ

ﺟﺎﻥ ﭘﺎﮎ ﻣﻦ ﺭﻫﯽ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻋﺎﻟﻤﺘﺎﺏ ﺑﻮﺩ

ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺎﺗﻢ ﺧﻮﺩ ﻋﺎﻟﻤﯽ ﺭﺍ ﺳﻮﺧﺘﻢ

ﺭﻫﻰ _ ﻣﻌﻴﺮﻯ

.........

ای به عالم کرده پیدا راز پنهان مرا

من کیم کز چون تویی بویی رسد جان مرا

جان و دل پر درد دارم هم تو در من می‌نگر

چون تو پیدا کرده‌ای این راز پنهان مرا

ز آرزوی روی تو در خون گرفتم روی از آنک

نیست جز روی تو درمان چشم گریان مرا

گرچه از سرپای کردم چون قلم در راه عشق

پا و سر پیدا نیامد این بیابان مرا

گر امید وصل تو در پی نباشد رهبرم

تا ابد ره درکشد وادی هجران مرا

چون تو می‌دانی که درمان من سرگشته چیست

دردم از حد شد چه می‌سازی تو درمان مرا

جان عطار از پریشانی است همچون زلف تو

جمع کن بر روی خود جان پریشان مرا

عطار